Itos Lorenzo

OFERTA DE CURSOS DE FORMACIÓN

A Escola de formación de Luzaro (Bergara) lanza novas convocatorias para cursos de sensibilización para formación de psicomotricistas.

É unha xornada de fin de semana na que os asistentes teñen a oportunidade de vivir unha pequena aproximación ó que é a formación dos psicomotricistas, un pequeno empuxón que ás veces precisamos para adrentarnos nesta “aventura”.

Na etapa formativa profundizase na comprensión do proceso madurativo dos nenos/as, á par que se traballa a propia historia persoal e relacional. Esa comprensión interna/externa é fundamental para ofertar un apoio axustado na intervención. O xogo, a relación, a interacción, a escoita ó que nos pasa e o que vemos e sentimos, a acción, o corpo e a súa expresividade, a comunicación, o grupo, a sala e o material,….estes e moitos máis serán temas a indagar.

Seguir lendo
ESTUDIO SOBRE OS APORTES DA PSICOMOTRICIDADE NUN GRUPO DE NENOS DUN CENTRO DE ACOLLIDA

No último número da revista (especializada en psicomotricidade) “Entrelíneas” – nº46 Decembro do 2020   publícase un artigo titulado : “Psicomotricidad en un Centro de Acogida” que se comentará brevemente. Nel recóllense datos dunha investigación realizada nun Centro de Acollida con nenos/a (4 casos: 3 nenos e 1 nena durante o tempo que estiveron en dita institución) de 4 a 6 anos.  Valóranse os beneficios que aporta a Psicomotricidade no seu desenrolo relacional, emocional e cognitivo (a través dunha guía de observación que permitiu extraer información detallada dos tres ámbitos).

É evidente que tódolos nenos/as que ingresan nun centro de acollida nunha idade tan temperá portan unha historia (física e emocional) na que hai feridas que curar, provocadas polo desenrolo nun entorno non favorable. A figura dunha persona de referencia dispoñible e sensible ás reaccións/expresións do neno/a, é un factor esencial para o seu sano desenrolo. Cando esto non é viable, o neno/a vive moitas situacións de malestar sen recibir unha compensación por parte do adulto de referencia, provocando elevadas angustias que se van a reflexar na conducta posterior: o que Aucouturier chama “angustias arcaicas”. Conductas como agresividade, elevada inseguridade e  necesidade de control, reaccións desaxustadas ante o afecto, necesidade permanente de recoñecemento, angustia de separación, impulsividade, dificultades na expresión oral… poden estár na base dun acompañamento desaxustado na primeira infancia.

A través da psicomotricidade, ofertarase ós nenos/as a oportunidade de poñer en xogo  todo o conflicto vivido para reelaboralo, buscando así outras vías de pracer na súa expresión motriz, na relación coas personas e consigo mesmo, así como no contorno.

Nas conclusións vese con claridade o benficioso que resulta a “Práctica Psicomotriz” no traballo cos nenos/as, axudándolles a superar dificultades nos ámbitos relacionais, emocionais e cognitivos. Entre os aportes identificados no estudio están:

NO ÁMBITO RELACIONAL:

  • Mellorar as relacións cos iguais e adultos.
  • Compartir os espazos de xogos, o nivel de participación e iniciativa.
  • Mellorar a confianza no adulto de referencia, xerando vínculos que lle permitan solicitar axuda e deixarse conter emocionalmente.
  • Sentir recoñecemento e valoración.
  • Aumentar a autonomía.

NO DESENROLO EMOCIONAL:

  • Mellorar a expresión e xestión das emocións.
  • Construir un “yo corporal” unificado e diferenciado.
  • Xerar, buscar e esconderse en refuxios que conteñan e ofrezan límites corporais.
  • Mellorar a tolerancia á frustración.
  • Reducir a angustia.
  • Xogar a súa historia para podela elaborar.

NO DESENROLO COGNITIVO:

  • Mellorar a capacidade atencional, escoita e concetración.
  • Mellorar a linguaxe e a comunicación oral.

A investigación demostrou que a psicomotricidade serviu de axuda a estos nenos/as que estaban en risco social, e tamén foi un aporte valioso para as educadoras/educadores que os acompañaban, aportando información para a comprensión do mundo interno dos nenos/as ( a través das posibilidades de expresión do xogo libre dentro da sala).

Esta investigación tamén nos conecta cos aportes desta disciplina (Psicomotricidade Vivenciada Relacional) noutras situacións de patoloxías, enfermidades, hospitalizacións…, nos que moitos dos aspectos enunciados anteriormente vense alterados, así como o gran papel que xoga como acompañamento e apoio da infancia en xeral.

Seguir lendo
A PSICOMOTRICIDADE COMO FERRAMENTA DE CRECEMENTO Ó LONGO DA VIDA

Esta é a convocatoria para un curso de formación online, organizado pola Universidade de Vic – Barcelona, coa que o Centro Medrando Xuntos ten un convenio de colaboración para a Formación Práctica de alumnos do seu master de Psicomotricidade.

Para obter máis información picar no enlace: https://www.uvic.cat/formacio-continua/es/cursos-y-jornadas/salud-y-bienestar-social/jornada-de-psicomotricidad-la-psicomotricidad-como

Seguir lendo
CONVOCATORIA DO CEFOPP PARA UNHA XORNADA DE FORMACIÓN

Co título: “La fuerza de la sala. La fortaleza de la escuela” convócasenos a unha xornada de formación dirixida por Mary Ángeles Cremades, directora do Centro de Formación de Práctica de Psicomotriz de Madrid (CEFOPP)

Todos/as psicomotricistas sabemos que as vivencias que os nenos/as experimentan nas sesións de psicomotricidade facilitan a articulación de cambios que transpasan as paredes dese espazo privilexiado. Detrás desta constación están moitos aspectos teóricos que sustentan a nosa práctica. Seguro que Mary Angeles, como é habitual nas súas clases, axúdanos a integrar a teoria coa realidade da práctica profesinal.

Para obter máis información sobre o curso consultar páxina web do centro CEFOPP: https://cefopp.com/

Seguir lendo
NOVEDADES DE PUBLICACIÓNS

Dous títulos recén publicados.

Bernard Aucouturier ofértanos outra obra, que seguro nos fai reflexionar sobre os cimentos sólidos que ten a formación dos/as psicomotricistas, e a importancia que ocupa a experiencia vivida nas salas: a interacción cos demais, o xogo,… para a incorporación das competencias necesarias para a práctica profesional.

Outra obra que xurde de profesionais que traballan como psicomotricistas, aportando experiencias que poñen en práctica, cohexionando a formación teórica en psicomotricidade e a realidade na escola.

Seguir lendo
ANATOMÍA DE LA IDENTIDAD (libro escrito por Luis Siguero Contreras)

Luis Siguero é un profesional cunha importante traxectaria dentro do ámbito da psicomotricidade.

Mary Angeles Cremades: directora do CEFFOP (Centro de Formación de Práctica Psicomotriz Aucouturier en Madrid), profesional que coñece e acompañou a Luis na formación como psicomotricista, e seguiuno na súa traxectoria profesional, comenta o seguinte: “Encontrar un libro de anatomía escrito desde la mirada de la Práctica Psicomotriz, es sin duda excepcional; un libro que además de huesos, músculos y órganos diversos, habla del “Otro”, de vínculos, apegos, movimiento y pulsión; un libro que habla de búsquedas y encuentros entre seres humanos, todo ello concentrado en el periodo del primer año de vida, periodo en el que se produce la gran transformación que lleva al bebé humano de la posición horizontal a la posición erecta en bipedestación. Estamos por tanto ante un libro que aporta conocimiento importante a nuestro campo y que, por lo tanto, todo psicomotricista debe conocer”.

Facilitamos o enlace da páxina na que se pode mercar así como profundizar na traxectoria profesional do autor: http://www.luissiguero.com/anatomia

Seguir lendo
APORTES DA PSICOMOTRICIDADE

Facilitamos o enlace a un artigo interesante sobre os aportes da Psicomotricidade publicado na páxina web de BBK FAMILY: profesionais do País Vasco que traballan no acompañamento da crianza e da educación.

Baixo o título: “¿Que aporta la psicomotricidad a los niños y las niñas?” explícanse peculiaridades do desenrolo madurativo dos nenos/as resaltando a importancia do xogo.

Comentan as diferentes abordaxes da PPA (Práctica Psicomotriz Aucoutier): PPE (Práctica Psicomotriz Educativa) e a PPT ( Práctica Psicomotriz Terapéutica).

Cunha linguaxe clara, neste artigo móstrase unha pincelada do traballo que se fai nas salas de psicomotricidade. Un avance para facer boca: “¿Que se juega en la sala? – Se juega el ser, se juega el dolor de la existencia, se juega el placer de la exploración y el descubrimiento, del encuentro, de la vivencia integradora, se juega el futuro en el presente desde el pasado”.

Para acceder ó artigo picar: https://bbkfamily.bbk.eus/es/en-que-ayuda-la-psicomotricidad-a-los-ninos-y-las-ninas/

Seguir lendo
CURSO DE FORMACIÓN CON BERNARD AUCOUTURIER

Propostas de formación interesantes – seminarios impartidos por Bernard Aucouturier, un dos pilares da psicomotricidade Vivenciada e creador da PPA (Práctica Psicomotriz Aucouturier). Xunto con Lapierre impartiron os primeiros seminarios de formación en España, sementando o comezo das posteriores escolas de formación que foron creándose.

Para obter más información acceder ó seguinte enlace: https://felicesjugando.com/webinars/

Seguir lendo
PONENCIA DE PILAR ARNAIZ NO CONGRESO MUNDIAL DE PSICOMOTRICIDADE

Baixo o título: “Aportaciones de H. Wallon a la psicomotricidad”, e entrando en cuestións claves do pasado e futuro desta disciplina, Pilar Arnaiz fai un percorrido deste autor e do seu legado no segundo Congreso Mundial da Psicomotricidade, realizado recentemente na cidade de México.

Pilar Arnaiz é unha autora de referencia para todos/as as que traballamos como psicomotricistas. As súas obras son ferramentas prezadas que nos acompañan no traballo, libros ós que acudimos con frecuencia en búsqueda de aclaracións ou contextualización, tanto a nivel teórico como de vivencias nas salas de traballo.

Nesta ponencia acércanos a un autor que foi esencial para o nacemento da psicomotricidade: H. Wallon, quen adicou a súa traxectoria profesional como médico e psicólogo a profundizar sobre a evolución da infancia. Na actualidade é a fonte á que acudimos para comprender e explicar moitos aspectos da maduración infantil. Deu protagonismo ó papel do corpo e movemento na construcción do neno/a, no desenrolo do seu pensamento e carácter. Tamén foi un importante defensor dos dereitos da infancia.

Adxuntamos un enlace a esta ponencia de Pilar: https://youtu.be/hyFOZYKve6M

Seguir lendo
A “MAXIA” DO MOVEMENTO NA PSICOMOTRICIDADE

O término “Psicomotricidade” engloba estruturas motrices, cognitivas e afectivas dos individuos, e nos nenos/as,  ten unha maior relevancia, xa que todas estas estruturas avanzan en conexión- interrelación (o neno/a vive a globalidade nos primeiros anos de vida), e o movemento será o medio que lle permitirá a incorporación de novas destrezas (en tódolos ámbitos).

Seguro que todos tivemos a experiencia, e aínda podemos comprobar, a estreita relación que existe entre a movilización corporal e as respostas emocionais: unha aperta cando sentimos angustia pode facilitar a saída do choro, facer deporte e respirar profundamente, activa o sistema endocrino provocando estados de ánimo más satisfactorios. Tamén temos a certeza de que as emocións provocan  cambios tónicos claramente perceptibles a nivel corporal: un medo intenso pode chegar a bloquearnos/paralizarnos ou a outros facelos correr como nunca o fixeran antes, a rabia e extrés continuos provocan tensións mandibulares, cervicais…

 Á relación corpo-emoción tamén se une o pensamento ou coñecemento: seguro que todos temos na memoria certa experiencia vivida que cando a activamos (ex. ese accidente ou susto enorme que pasamos) ben porque visualmente vemos algo, porque  nos toca voltar a pasar por un sitio similiar, ou alguén pasa por algo parecido, é fácil que volte a provocarnos reaccións somato/psíquicas (sudores, dolores, tensións, bloqueos, medos,…). O corpo e a emoción teñen canles de conexión ó longo de toda a vida.

Seguro que tamén todos temos experiencias nas que relacionamos a acción coa aprendizaxe, de feito sigue sendo unhas das vías para incorporar coñecementos. Facer unha práctica nada ten que ver con leer unhas instruccións de cómo realizar unha acción. Nos nenos/as o movemento é a vía ou canle privilexiada para a apendizaxe. Primeiro o neno/a móvese de xeito automático, reflexo, instintivo… pero pronto experimentará que deteminados movementos provocan reaccións no entorno: espazo, nos demais, nos obxectos… A partir deste momento podemos incoporar o término de acción, movemento que alimentará o pensamento do neno – via para  incorporar aprendizaxes, e estará nos cimentos da capacidade cognitiva.

Estas conexións: corpo – emoción – pensamento, que seguimos vivindo como adultos, nos nenos/as son máis profundas (xa que ata os 6/7 anos os nenos/as non acadan a capacidade de descentración tónico/emocional) e polo tanto o seu corpo é a canle, o medio que sirve para expresarse emocionalmente e aprender.

A psicomotricidade é a disciplina que parte destas premisas –  podemos afirmar que o acompañamento ou a intervención terapéutica dende a psicomotricidade implica unha mirada da/o profesional (psicomotricista) enfocada a:

  • O desenrlo motor do neno/a
  • O desenrolo emocional do neno/a.
  • O desenrolo do pensamento do neno/a.

Unha mirada dirixida á “expresividade motriz do neno/a” esa acción que cada neno/a desplega, que nos fala da súa historia única, das vivencias, das fortalezas e debilidades…., e que o/a psicomotricista contempla sobre todo cando o neno/a XOGA de xeito libre – espontáneo, nun espazo preparado para o xogo (sala de psicomotricidade).

Seguir lendo