Abril 2021

Facilitamos o enlace a esta interesante formación da AGAT (Asociación Galega de Atención Temperá) que será impartida por Rafael Villanueva Ferrer próximamente en Santiago de Compostela (11 e 12 de Xuño): http://atenciontemprana.com/agat-convoca-curso-de-formacion-en-grupos-terapeuticos/

Cando vivimos a experiencia tanto como adultos ou nenos, como asistentes (integrantes) ou responsables (terapeutas) nun Grupo de Axuda (Grupo Terapéutico), percibimos o gran valor e potencial que ten.

No centro Medrando Xuntos é unha intervención que ofertamos: “Grupos de Psicomotricidade educativa preventiva” e “Grupos de Axuda Psicomotriz”. Somos moi conscentes das posibilidades que o traballo grupal nos brinda. Integrarse nun grupo e chegar a sentirse parte do mesmo, facilita a incorporación dun sinfín da habilidades: relacionais, comunicativas, emocionais, motoras, de simbolización…, permitindo á vez que cada membro do mesmo poda avanzar e afianzar na súa construcción como ser individual: identidade, autoestima, …

Interesante libro: “PRÁCTICA PSICOMOTRIZ EN NEONATOLOGÍA. Una propuesta sobre la experiencia hospitalaria” de Montserrat Rizo Marcos.

Neste libro a teoría e práctica van da man, avanzando na comprensión dos comezos da vida humana: embrionaria, fetal e logo o bebé prematuro. Cando un parto se produce antes de tempo son moitos os aspectos que é preciso considerar no coidado e atencións tanto do bebé como dos pais e entorno próximo (especialmente da mamá).

Montserrat Rizo, enfermeira e psicomotricista, introdúcenos neste tema apoiándose na súa ampla formación e experiencia (formou parte do proceso de transformación da Unidade de Neonatoloxía do Hospital de San Joan de Dios – Barcelona).

Aborda as necesidades físicas (coidados para a maduración dos órganos en formación do bebé prematuro) e necesidades emocionais que á vez son inseparables entre sí (algo que todo psicomotricista sabemos: a condición da globalidade no desenrolo previo ós 6/7 anos). Temas como a dor do bebé, os materiais que entran en xogo no seu coidade e adaptacións a ter en conta para minimizar danos, os ritmos de vixilia/descanso, as percepcións sensoriais, a pel (órgano esencial que marca o límite corporal), a mirada, a escoita, o consolo, o vínculo, a parcipación da familia durante o tempo de ingreso do bebé recén nado….son abordados, incidindo en aspectos significativos deste delicado momento vital (tanto para familia como para o bebé), buscando a minimización das posibles secuelas a curto e medio prazo que tan estudiadas están con este nenos.

Según palabras de Monserrat Rizo: “… nacer antes de tiempo es un proceso traumático para el recién nacido. Las huellas de esta experiencia permanecen incrustadas en la piel de este cuerpo, pues se encuentra finalizando su proceso de maduración y crecimiento en condiciones heterogéneas a las que tendría que estar.”

Si alguén se anima a mercar o libro facilitamos un enlace a través do que se pode aceder a él así como a outros de “ediciones corpora”. Esta editorial é arxentina e ata fai pouco era moi complicado conseguir os libros que edita. Na actualidade un compañeiro Psicomotricista: Aritz Larreta facilítanos esta tarefa, sen lugar a dúbidas é unha gran noticia para moitos profesionais. Gracias Aritz!!! – Eskerrik asko!!! Facilitamos o enlace: https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSfZTCpwbXFjpf_6NdvuJ8tUZlhPfMQgw7dLwT1yuxoSMxpggw/viewform

A Escola de formación de Luzaro (Bergara) lanza novas convocatorias para cursos de sensibilización para formación de psicomotricistas.

É unha xornada de fin de semana na que os asistentes teñen a oportunidade de vivir unha pequena aproximación ó que é a formación dos psicomotricistas, un pequeno empuxón que ás veces precisamos para adrentarnos nesta “aventura”.

Na etapa formativa profundizase na comprensión do proceso madurativo dos nenos/as, á par que se traballa a propia historia persoal e relacional. Esa comprensión interna/externa é fundamental para ofertar un apoio axustado na intervención. O xogo, a relación, a interacción, a escoita ó que nos pasa e o que vemos e sentimos, a acción, o corpo e a súa expresividade, a comunicación, o grupo, a sala e o material,….estes e moitos máis serán temas a indagar.

No último número da revista (especializada en psicomotricidade) “Entrelíneas” – nº46 Decembro do 2020   publícase un artigo titulado : “Psicomotricidad en un Centro de Acogida” que se comentará brevemente. Nel recóllense datos dunha investigación realizada nun Centro de Acollida con nenos/a (4 casos: 3 nenos e 1 nena durante o tempo que estiveron en dita institución) de 4 a 6 anos.  Valóranse os beneficios que aporta a Psicomotricidade no seu desenrolo relacional, emocional e cognitivo (a través dunha guía de observación que permitiu extraer información detallada dos tres ámbitos).

É evidente que tódolos nenos/as que ingresan nun centro de acollida nunha idade tan temperá portan unha historia (física e emocional) na que hai feridas que curar, provocadas polo desenrolo nun entorno non favorable. A figura dunha persona de referencia dispoñible e sensible ás reaccións/expresións do neno/a, é un factor esencial para o seu sano desenrolo. Cando esto non é viable, o neno/a vive moitas situacións de malestar sen recibir unha compensación por parte do adulto de referencia, provocando elevadas angustias que se van a reflexar na conducta posterior: o que Aucouturier chama “angustias arcaicas”. Conductas como agresividade, elevada inseguridade e  necesidade de control, reaccións desaxustadas ante o afecto, necesidade permanente de recoñecemento, angustia de separación, impulsividade, dificultades na expresión oral… poden estár na base dun acompañamento desaxustado na primeira infancia.

A través da psicomotricidade, ofertarase ós nenos/as a oportunidade de poñer en xogo  todo o conflicto vivido para reelaboralo, buscando así outras vías de pracer na súa expresión motriz, na relación coas personas e consigo mesmo, así como no contorno.

Nas conclusións vese con claridade o benficioso que resulta a “Práctica Psicomotriz” no traballo cos nenos/as, axudándolles a superar dificultades nos ámbitos relacionais, emocionais e cognitivos. Entre os aportes identificados no estudio están:

NO ÁMBITO RELACIONAL:

• Mellorar as relacións cos iguais e adultos.
• Compartir os espazos de xogos, o nivel de participación e iniciativa.
• Mellorar a confianza no adulto de referencia, xerando vínculos que lle permitan solicitar axuda e deixarse conter emocionalmente.
• Sentir recoñecemento e valoración.
• Aumentar a autonomía.

NO DESENROLO EMOCIONAL:

• Mellorar a expresión e xestión das emocións.
• Construir un “yo corporal” unificado e diferenciado.
• Xerar, buscar e esconderse en refuxios que conteñan e ofrezan límites corporais.
• Mellorar a tolerancia á frustración.
• Reducir a angustia.
• Xogar a súa historia para podela elaborar.

NO DESENROLO COGNITIVO:

• Mellorar a capacidade atencional, escoita e concetración.
• Mellorar a linguaxe e a comunicación oral.

A investigación demostrou que a psicomotricidade serviu de axuda a estos nenos/as que estaban en risco social, e tamén foi un aporte valioso para as educadoras/educadores que os acompañaban, aportando información para a comprensión do mundo interno dos nenos/as ( a través das posibilidades de expresión do xogo libre dentro da sala).

Esta investigación tamén nos conecta cos aportes desta disciplina (Psicomotricidade Vivenciada Relacional) noutras situacións de patoloxías, enfermidades, hospitalizacións…, nos que moitos dos aspectos enunciados anteriormente vense alterados, así como o gran papel que xoga como acompañamento e apoio da infancia en xeral.

Esta é a convocatoria para un curso de formación online, organizado pola Universidade de Vic – Barcelona, coa que o Centro Medrando Xuntos ten un convenio de colaboración para a Formación Práctica de alumnos do seu master de Psicomotricidade.

Para obter máis información picar no enlace: https://www.uvic.cat/formacio-continua/es/cursos-y-jornadas/salud-y-bienestar-social/jornada-de-psicomotricidad-la-psicomotricidad-como