Uncategorized @gl

MONOGRÁFICO ADICADO Á FORMACIÓN PERSOAL: elemento esencial na preparación das/os psicomotricistas.

Cando traballamos no campo da psicomotricidade xeralmente xa temos unha gran motivación interna que nos impulsa a facer formación persoal, a buscar espazos grupais onde poder compartir cos outros momentos de xogo e relación que nos contacten coa nosa propia historia. Por qué?? É dificil de explicar que impulso nos leva a invertir horas de descando, vacacións e fins de semán en cursos (ás veces pasando horas e horas en longas viaxes). Os motivos van máis alá das razóns teóricas. Os aportes sentímolos, saboreámolos e vivímolos  con intensidade cando voltamos ó día a día, cando nos reencontrarnos cos nenos/as no traballo, ó percebir as sensacións que dende unha clave moi corporal, axúdannos a dar respostas ás demandas que xurden na sala.

Mirarse cada un de nos é imprescindible para mirar ó outro, e no intercambio da sala de psicomotricidade é un requesito esencial.

A formación persoal nútrenos, aportanos ferramentas e claves que serán os medios esenciais que as psicomotricistas empregamos no traballo diario. Ferramentas que  están integradas na persona e que nos aportan a tecnicidade e actitudes para poder axudar.

Quen desexe adentrarse no tema convidámolo a ler os interesantes artigos escritos nesta revista de spicomotricidade. 

https://1drv.ms/b/s!AoBvCpOClQd1kAt1pwiEuvLppTLm

Agora en Xaneiro comenzan novos cursos de FORMACIÓN DE PSICOMOTRICIDADE. Para maior información consultar calendarios e ofertas nas ESCOLAS DE PSICOMOTRICIDADE:

CEFFOP: Centro de Formación de Práctica Psicomotriz Bernard Aucouturier. Madrid.
http://cefopp.com/

ESCUELA DE PSICOMOTRICIDAD DE BERGARA. BILBAO:
http://www2.uned.es/ca-bergara/PSICOMO/Escuela.htm

Estas reflexións aparecen na contraportada deste libro de André Estern: JUGAR.

André adréntase en tematicas da infancia tales como: 
Cómo diferenciar o xogo da aprendizaxe?
Xogar, un medio que nos permitirá comprender os procesos.
A gran forza da necesidade de xogar que supera a outras necesidades.
O entusiasmo (dende a psicomotricidade ó placer) – condición decisiva na aprendizaxe…..

Atoparemos discursos que tamén compartimos  dende o campo da Psicomotricidade Vivenciada Relacional e outros…  pódennos facer reflexionar….  LECTURA INTERESANTE.

Compartimos un artigo interesante escrito por Miguel Llorca Llinares e Josefina Sanchez Rodríguez con reflexións sobre os APORTES DA PSICOMOTRICIDADE para o apoio a nenos/as con “ Trastorno do Espectro Autista” : LLORCA LLINARES, M. y SANCHEZ RODRÍGUEZ, J. (2014): La psicomotricidad como recurso en el tratamiento de las necesidades asociadas  a TEA. Revista de Psicomotricidad.com.

Jon Arana, Luispe Gutierrez e Ana Sáez

Intensa e interesante xornada que disfrutamos no Palacio Europa en Vitoria. 

Tivemos a oportunidade de reencontrarnos con compañeir@s de  profesión – psicomotricistas – e adicar tempos de descanso a intercambiar aspectos sobre os “avatares” do traballo e da vida. 

Nos horarios organizados escoitamos e analizamos temas de gran interés conducidos por profesionais do ámbito da psicomotricidade:

      Abordáronse temas relacionados con:

Marta díxonos: “la dificultades pasan por mirarme primero a mi para poder mirar al niño después, y que éste se sienta tratado desde la comprensión, y no desde el juicio, tampoco desde lo que desencadena sino desde lo que él pueste estar sintiendo en ese momento….”

Eva comentounos: “…. si pudiéramos entenderlos (referíndose ó neno que nos xera conflicto) como una oportunidad de aprendizaje y por lo tanto de crecimiento, quizás llegue un día en que los miremos con agradecimiento por las posibilidades de evolución que nos  brinda su mera existencia….”

A revista PADRES E MAESTROS, adica número 364 esta temática. Quenes o desexen poden consultar ós artigos no seguinte enlace:

http://revistas.upcomillas.es/index.php/padresymaestros/issue/view/psicomotricidad-infantil

Esta semana, primeira do mes do Outubro, están sendo intensa e emocionante. 

O luns, na escola do Milladoiro, primeiro día de encontro dos nenos/as coa sala. Atoparon o espazo preparado, organizado e disposto para a sesión. A través dun percorrido temporal os nenos/as pasaron do disfrute das experiencias corporais ó disfrute de pensar, para rematar coa representación. Como era previsto, a intensa emoción, compañeira clave na aventura da maduración e aprendizaxe, estivo moi presente. Para os máis retraídos ou para os que era a súa primeira sesión, non fixo falla moito tempo para que se uniran ó XOGO, facendo, probando, participando… investindo o espazo e o material a través da súa expresividade. Os outros, coma sempre, xa traían plans definidos, ideas que probar, desexos que cumprir ó longo da sesión. Todos se despediron da sala con gañas de máis, agora toca soñar e para a semana volta á acción.

En Bertamiráns o mércores máis do mesmo. 

Ós que lle costa un chisquiño máis é ós de dous anos, etapa na que a separación aínda se vive con algo de angustia. Ir acadando novos retos de autonomía non é doado. Medrar sempre  supón enfrentarse a novas cuotas de responsabilidade e distanciarse do que xa se ten, e elo pasa por asumir certa dose de malestar. 

ESPÉRANOS UN CAMIÑO A PERCORRER XUNTOS, SEREMOS TESTEMUÑAS DE IMPORTANTES FAZAÑAS, AÍ ESTAREMOS PARA RECOÑECELAS.

Ser pai/nai é un rol que nos ven dado cando nace o noso fillo/a, actuar como pai/nai xa é unha tarefa un tanto máis complexa e sentirnos como pais tamén non sempre é fácil (senón preguntémosllo a moitos que teñen nenos /as con algunha dificultade no seu desenrolo).

E moi reconfortante a frase do gran maestro Winnicott que comenta que como pais temos que ser “suficientemente bos”, non é preciso facelo todo perfecto, non é preciso sabelo todo, e os nosos fillos/as teñen que sentir a necesidade de separarse de nós para poder seguir medrando o longo de todo o seu desenrolo.

Adxuntamos o enlace de tres guias que explican dun xeito sinxelo e práctico aspectos que consideramos relevantes no proceso madurtivo na infancia. Poden servir de axuda nesta importante tarefa de acompañar os nenos/as no se desenrolo:

Unha data significativa para o equipo do Centro MEDRANDO XUNTOS así como para todos aquiles que valoren o traballo psicomotriz ben dende o ámbito EDUCATIVO PREVENTIVO así como REECUCATIVO ou TERAPÉUTICO.

En Galiza aínda nos queda moito camiño por percorrer. No momento actual a psicomotricidade aínda non existe nos plans de formación Universitarios, e a  presenza que ten nos plans formativos doutros profesionais é limitado e con un enfoque restrinxido.

No centro Medrando Xuntos a psicomotricidade ocupa un lugar prioritario – é unha formación imprescinble para o persoal do centro.